Zo af en toe voel ik me weer het jongetje dat ik ooit was als er een nieuw automodel op de markt kwam. Ik las alles wat los en vast zat over dat model en dan is het kicken als je dat betreffende model in het echt zag. Ik weet bijvoorbeeld nog wanneer en waar ik de destijds veelbesproken nieuwe Opel Kadett E voor het eerst op straat (onze straat) zag. Nu wil ik niet de nieuwe Mirai met die Kadett vergelijken (ik zou niet durven), maar wel dat gevoel. En inmiddels heb ik mijn eerste meters met dat model gemaakt.
Mijn eerste keer
De eerste keer dat ik de Mirai in het echt zag was bij de eerste EV-experience op Zandvoort. De H2-rijders stand was enkele pitboxen verder op en o, wat is die Mirai fotogeniek, zeker in die specifieke blauwe kleur. Die Mirai stond op slot: kijken kon, foto’s maken kon, maar de portieren bleven op slot. Een droom moet immers gevoed worden, en de eerste Europese Mirai moest een beetje netjes blijven.
Vrijdag 19 maart was de landelijke introductie bij 11 Toyota-dealers die de Mirai kunnen leveren. Niet geheel toevallig zitten die allemaal in de buurt van een waterstoftankstation. Ik bezoek de introductie bij Louwman Groningen, waar geheel in stijl ook proefritten met een waterstoffiets en een waterstofbakfiets mogelijk zijn.
Mijn eerste indruk
Hoe vaker je iets ziet, hoe meer je er aan went en hoe beter je details in je opneemt. Maar ook: hoe gewoner het wordt. Daar heb ik bij de Mirai nog geen last van, integendeel. In het echt is ie mooier dan vanaf een plaatje. Daar is ook de lak met de mooi naam Force Blue debet aan: kijk onder een andere hoek, onder een andere lichtval en de kleur is geheel anders. Maar het is niet alleen de kleur, de Mirai is hier getoond in de Launch Edition-tooi. Onderdeel van dat pakket zijn zwarte 20 inch-wielen met brede en lage (245/R45R20) sloffen er onder. De wielen mogen zwart zijn, ze spiegelen en fonkelen dat het een lieve lust is.
Het jongetje in mij gniffelt nu om het autojournalistenjargon als ‘sloffen’ in combinatie met de bandendetails. Eindelijk gaat het om de auto en niet meer om zaken als ‘milieu’, ‘duurzaam’ en al die abstracte zaken. Daarmee wil ik niet zeggen dat die zaken onbelangrijk zijn, maar dat ik kijk met de ogen van iemand die een mobiliteitsbehoefte wil invullen. Okee, dat is niet helemaal eerlijk: ik kijk met de ogen van een jongetje met benzine in het bloed naar een gaaf nieuw automodel.
Lang gerekte coupelijn, 134 kW en 300 Nm, achterwielaandrijving, laag zwaartepunt en 245/R45 banden. Op een haar na 5 meter lang en een gewicht van net geen 1.900 kg. Bij dat gewicht had de petrol head in me nóg wel iets meer vermogen gewild, maar wie weet worden we in de toekomst nog verwend met een Sports-editie. Dat gewicht hangt samen met zijn omvang (lengte en breedte), een substituut als een Audi A6 brengt ook een kleine 1.800 kg op de weegschaal.
Deze Japanner heeft drie waterstoftanks waar gezamenlijk 5,6 kg waterstof in kan. Dat moet genoeg zijn om hem 650 kilometer verder te brengen.
Praktisch
Van de 5 meter auto is een 321 liter beschikbaar aan bagageruimte. Een deel van de bagageruimte wordt opgeslokt door de batterij die tussen de achterwielen is geplaatst. De bagageruimte mag dan beperkt zijn, hij is wel mooi vlak en rechthoekig, dus hij is praktisch goed te benutten. En dan komen we meteen bij een verbeterpunt: de vloer van de koffer is door een plaat gescheiden van wat noodgereedschappen (de dag dat ik het laatst een lekke band had was ergens een 1995). En die afdekplaat voelt te licht en te los aan, net als het handvat. Dat is namelijk totaal niet in overeenstemming met de rest van de auto. De afwerking kan ik samenvatten als verzorgd en robuust. En net zoals ik kan genieten van het visuele schouwspel wil ik nog een keer ruim de tijd nemen voor het haptische en ergonomische gebeuren. In mei staat er dan ook een testweek gepland om de Mirai uitgebreid aan de tand te voelen.
Qua ergonomie het volgende: als u regelmatig lange mensen achterin vervoert, heroverweeg dan of u het schuifdak op de optielijst laat staan. Dat kost namelijk enkele centimeters die precies boven de achterbank op het kritische pad komen. Beenruimte is er voldoende en ook hier: overweeg bij lange achterpassagiers om de exit-mode van de voorstoel uit te schakelen. De stoel schuift standaard naar achteren om u maximale uitstapgelegenheid te geven. Het is een sympathiek gebaar, wat ik echter overbodig vind.
Het dashboard en de binnenspiegel was in mijn eerste beleving één grote knopjes en functiefestijn. In mijn ervaring valt dat bij een tweede en derde instantie al een stuk mee, dus dat staat op de lijst van onderwerpen voor de uitgebreide test in mei.
Hoe rijdt ie?
Ik vind de Mirai is niet alleen visueel een persoonlijkheid. Als je hem ziet, is duidelijk: dit is niet zomaar een auto. Dat gevoel heb ik ook rijdend achter het stuur. Binnenin heerst rust door de zwarte kleurstellling. Die contrasteert sterk met de lichtblauwe buitenspiegels waarop de zon een mooi spel met licht en donker uitvoert. De buitenspiegels markeren heel duidelijk de breedte. De lange neus is niet helemaal te overzien, maar dat ervaar ik niet als een probleem. Voor het parkeerwerk zijn rondom camera’s aangebracht en dat is afdoende. Na een tijdje achter het stuur gezeten te hebben valt een zwarte streep onder de spiegels op. Dat blijkt een kastje te zijn waarin apparatuur voor de rondom-camera’s in verwerkt zit.
Naar mijn smaak had de voorstoel nog lager gezet mogen worden. Ook in de onderste stand komen mijn schouders boven de raamstijl uit. Hoe lager en geborgen je zit, des te sportiever voelt zo’n auto aan. Nu beschik ik over een bovengemiddeld lang bovenlijf en kan het dus goed zijn dat u deze bolide anders beleeft.
De 134 kilowatts en de 300 newtonmeters reageren adequaat als de bestuurder het rechterpedaal bedient. Verwacht niet dat u de klinkers uit de straat rijdt, maar daar is deze auto niet voor bedoeld. Deze auto rijdt je als een heer van stand, vlot en comfortabel. Dat gezegd hebbende: de combinatie 134 kW, 300 Nm, achterwielaandrijving en 245/R45 is een goede. Ook daar kom ik in mei graag op uitgebreider op terug.
Theoretisch ligt het verbruik op 0,9 kg/100 kilometer. Een verbruikstest heb ik niet gedaan. De boordcomputer in deze demoauto gaf een gemiddeld verbruik van 1,4 kg/100 km van mijn voorgangers aan. Ik leid daar maar uit af dat ze plezier met deze auto hebben gehad.
De concurrentie
Op de redactie heb ik een discussie gevoerd. Heeft de Mirai eigenlijk concurrentie? De meningen verschillen. Ik zie hem als een alternatief voor de eerder genoemde Audi A6 en andere dikke Duitse diesels. Het kan een alternatief zijn voor een Tesla Model S, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat een Tesla S-rijder ook maar een seconde nadenkt over deze waterstofauto. De enige andere FCEV op de Nederlandse markt is de Hyundai Nexo. En dat vind ik een totaal andere auto: dat is een SUV, de Mirai is een zakensedan. De zakelijke rijder die eens wat anders wil heeft echt iets te kiezen.
Tot besluit
De Toyota Mirai is een auto met persoonlijkheid. Daar hoort ook een rijder met ruggengraat bij. Rijden op waterstof is niet altijd makkelijk, want je moet eerst tanken om te kunnen rijden. Het aantal tankstations in Nederland groeit gelukkig en voor wie daar niet op wil wachten: Toyota biedt een tankservice aan en ook een eigen klein waterstoftankstation. Dat laatste is interessant voor bedrijven die meerdere waterstofauto’s in de vloot hebben. Je moet er iets extra’s voor over hebben om deze bijzondere auto te gebruiken. In deze klasse speelt de uitstraling van de auto ook een rol. Ik denk dat de Toyota Mirai voldoende kwaliteiten in huis heeft om een nieuwe doelgroep aan te spreken.
